Είναι κοινός τόπος ότι η κρίση έχει επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν το ενοποιητικό εγχείρημα. Προφανώς, η αμφισβήτηση είναι πολύ πιο έντονη στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αυτές, άλλωστε, είναι που υφίστανται πολύ πιο επώδυνα τις επιπτώσεις της μονοδιάστατης λιτότητας, την οποία επιβάλλει το ευρωιερατείο.
Για την ακρίβεια, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, και κυρίως η Ελλάδα, ενώ τυπικά συνεχίζουν να είναι ισότιμα μέλη της Ευρωζώνης, στην πραγματικότητα έχουν περιέλθει σε καθεστώς μεταμοντέρνας αποικίας στο πλαίσιο μίας Ε.Ε. που λειτουργεί πλέον με άτυπο αφεντικό και άτυπη ιεραρχία. Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν αναπόφευκτη λόγω της εσωτερικής οικονομικής ανισορροπίας και του χρέους των αδύναμων κρίκων. Ούτε αποτέλεσμα μόνο της ισχύος και της αποφασιστικότητας του Βερολίνου, το οποίο κατέχει δεσπόζουσα θέση στους κόλπους του ευρωιερατείου.
Η κατάσταση θα ήταν διαφορετική εάν οι κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής περιφέρειας είχαν συντονισθεί για να θέσουν το ζήτημα στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και στο Ευρωκοινοβούλιο. Αντ’ αυτού, λόγω και της στάσης των τοπικών αρχουσών ελίτ, ωθούν τις χώρες τους όχι μόνο προς την οικονομική και κοινωνική παρακμή, αλλά και προς την κατεύθυνση της «γερμανικής Ευρώπης».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου